Türkiye’de Asistan Bakış Açısıyla Nöroloji Eğitiminin Durumu: Ulusal Anket
Hale Zeynep Batur Çağlayan1, Fahrettin Ege2, Birgül Baştan3, Gül Yalçın Çakmaklı4, İrem Yıldırım Çapraz1, Ethem Murat Arsava5, Mehmet Akif Topçuoğlu5, İbrahim Arda Yılmaz6, Ahmet Onur Keskin7, Mehmet İlker Yön8, Neşe Tuncer Elmacı9, Kayıhan Uluç9
1Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Ankara
2Ufuk Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Ankara
3Haseki Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
4Hacettepe Üniversitesi, Nörolojik Bilimler Ve Psikiyatri Enstitüsü, Ankara
5Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Ankara
6Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Mersin
7Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, İzmir
8Ankara Numune Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Nöroloji Kliniği, Ankara
9Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroloji Anabilim Dalı, Ankara
Anahtar Kelimeler: eğitim, asistanlık, nöroloji, Türkiye
Özet
AMAÇ: Türkiye’de nöroloji asistan eğitimini iyileştirmek ve standartize etmek için Tıpta Uzmanlık Kurulu Müfredat Oluşturma Sistemi Komisyonu tarafından hazırlanan ulusal bir program uygulanmaktadır. Bu çalışmada, asistanlar arası yapılmış ulusal bir anketi temel alarak, mevcut nöroloji eğitim programlarını ve çalışma koşullarını değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEMLER: Tüm nöroloji asistanları; 39 soruluk bir ankete katılmaları için, çevirim-içi formuna bağlantı içeren e-posta aracılığıyla davet edildiler. Asistanların çalışma koşullarına, eğitim ve araştırma faaliyetlerine dair veriler toplandı.
BULGULAR: ÇDörtyüz elli nöroloji asistanından 136’sı (% 30•2) anketi tamamladı. Bunların içinden 119 (%88) asistan günde 8 saatten fazla çalıştığını, ve 116’sı (%85) ayda 3’ten fazla nöbet tuttuğunu bildirdi. Asistanların 112’si (%82) bölümlerindeki eğitim programından memnun değildi. Asistanların yarısı, çalıştığı kurumlarda yapılandırılmış bir eğitim program olmadığını belirtti. Her ne kadar %70’i kliniklerinde yürütülen klinik veya temel araştırmalara katıldığını bildirdiyse de, sadece %35’i yeterli bir akademik denetimden geçirildiğini belirtti. Son olarak, asistanlardan 126’sı (%94), performans sisteminin eğitimlerini olumsuz yönde etkilediğini bildirdi.
SONUÇ: Türkiye’de nöroloji eğitimindeki memnuniyetsizliğin başlıca sebepleri, yetersiz eğitim programları, standart olmayan çalışma saatleri ve sağlık alanında performansa dayalı ek ödeme sistemidir. Bu bulgular, Tıpta Uzmanlık Kurulunun geliştirmiş olduğu nöroloji eğitim programını iyileştirmek ve standartize etmek için yol gösterebilir.